Cotahuasi

Vorige week met een Engelse vrijwilligster naar Cotahuasi geweest. Een heel groot gebied met de diepste Canon ter wereld, beweren ze. Het is een eind reizen met de bus. In totaal 12 uur. Er gaat eigenlijk maar 1 weg naar het gebied. Alleen vanuit Arequipa en Lima kun je er komen. De weg is voor een groot deel onverhard. Het was 12 uur afzien, zo erg werden we door elkaar geschut, geen oog dicht gedaan. Helaas zijn lange afstanden alleen s nachts, dus konden we helaas niets van het mooie landschap zien, waardoor we het prachtige uitzicht op de pas van 6000m hoogte gemist hebben. Achteraf hoorden we dat het een niet ongevaarlijke tocht was. Smal, onverhard en veel afgrond.
Maar het was de vermoeiende tocht meer dan waard. Het gebied is door zijn ontoegankelijkheid en lange afstand nog bijna niet ontdekt. Wij vonden het niet erg om bijna de enige toeristen te zijn. De inwoners van het stadje Cotahuasi waren daardoor misschien zo vriendelijk en gastvrij. Later troffen we nog wel meer toeristen, maar meer van het avontuurlijke soort, leuke mensen, waarmee ik later nog mee ben gaan trekken.
We hadden mazzel want het was de hele week fiesta. Het jaarlijkse agrarische feest. Van heinde en ver komen daar jaarlijks honderden mensen op af. M.n mensen die daar oorspronkelijk ook vandaan komen. De meesten zijn Quechan, afstammelingen van de Inca 's ( indianen, maar dat mag je hier niet zeggen omdat dat een scheldwoord is, je spreekt van inheemse volken).
Het normaal zo rustige dorp veranderde in korte tijd in een zeer levendig en gezellige oord, en in een enorme feeststemming.
Er was o.a een enorme folkloristiche corso te zien. Elk gebied bracht zijn eigen folklore mee en zijn agrarische handelsmerk. Vooral quinoa en kiwichi. Prachtige klederdracht. Verder voor het eerst stierengevechten gezien in de arena. En s avonds dansen op het plein met prachtige traditionele muziek. De fles met pisco ( de Peruaanse drank : druivenbrandewijn) ging de hele avond rond en de enorme zoete rode wijn. (Peru is niet bepaald een wijnland) Het smaakt meer naar port, dus zolang je denkt dat het port is, is het best te drinken. In alle restaurantjes werd er elke avond muziek gemaakt. We konden altijd bij iedereen aanschuiven. We waren zo'n bezienswaardigheid dat we erg veel aandacht kregen. De hele week heel wat afgedanst. Behalve feesten heb ik heel veel gelopen. Het is een adembenemend landschap. O.a naar de Sipia watervallen geweest. Daarna een tocht gemaakt van 2 dagen naar het diepste punt van de canyon. 3500m diep. Ze zeggen 2x zo diep als de Grand canyon. Voordat we met de tocht begonnen moest we eerst met een kleine afgeladen volle bus ( combi) over een doodenge weg. Vanuit het raam keek je rechtstreeks de afgrond in. Maar verbaasde mijzelf dat ik niet eens zo bang was. We moesten 1 keer allemaal uitstappen omdat de bus over een brug moest van eucalyptus hout, eigenlijk stengels zo dik als bamboe. Was ik even blij dat we mochten lopen. Want de brug lag over een intens diepe ravijn. Maar de terugweg echter, met weer een propvolle bus, reed de chauffeur, voordat we het doorhadden,( maar goed ook, anders was ik gaan gillen) gewoon de brug over. Maar wel met de vingers in de oren en de ogen dicht ( alsof dat hielp). En de brug hield het ook nog, hoe kon het in godsnaam.
De tocht door de Canyon was overweldigend. Onderweg kwamen we veel oude pre Inca ruïnes tegen. Het lag er verlaten bij, en zo goed bewaard gebleven. Misschien ook omdat het in een zeer ontoegankelijk gebied ligt waar amper mensen wonen. We zouden overnachten in Quechualla, een dorpje met 27 inwoners. De huizen zijn daar gemaakt van leem. Er stond n.b zelfs een kerk en ook deels van leem gemaakt. Het dorpje was heel pittoresk en heel stil. Het deed tropisch aan met al zijn fruitbomen ( avocado, vijgen, sinaasappels, limoen enz) En elk huis had een pergola met bougainville. Een sprookje. Geslapen bij Rafael die kamers te huur had. Geen elektriciteit en hij kookte voor ons op een vuur in zijn huis en we aten bij kaarslicht. En hij had gelukkig bier (helaas lauw). Hoe romantisch kun je het hebben. In het dorpje was het pikkedonker, waardoor ik de sterrenhemel nog niet eerder zo mooi heb kunnen zien. De volgende morgen om 5 uur op, om onze tocht terug naar de bus te lopen. Een tocht van 5 uur. Onderweg gedoucht in een natuurlijk thermaal bad, er kwam gewoon warm water uit de berg ( vulkanisch gebergte).
De tocht heb ik trouwens gelopen met een Zuid Afrikaan van 72 jaar en een Peruaan. Heel goed gezelschap. Tijdens de tocht flink Spaans kunnen oefenen.. Eigenlijk is het Castellano ( het echte Spaans).
Na deze week is mijn hoofd sinds tijden niet zo leeg geweest.
Ik denk dat ik dit jaar er nog weer een keer naar toega.